Kiedy się rodziłem, nad Caesars Palace
w Las Vegas, świeciło jasne słońce.
Ray „Boom-boom” Mancini, mistrz świata
wagi lekkiej, bronił właśnie tytułu,
z Południowokoreańczykiem.
Duk Koo Kim trafił na ring
jako nieznany pucybut i jeden po drugim
wygrywał azjatyckie mecze. Kim walczył tak,
jakby był lustrzanym odbiciem Manciniego.
Wytrwały niczym prawdziwy mistrz.
Ten pojedynek zmienił dzieje boksu.
Walczyli przeciwko sobie
przez czternaście rund.
Obaj chcieli zdominować ring.
Mancini rozważał już poddanie walki.
Krwawiło mu ucho, lewe oko spuchło,
pięści zwiększyły się dwukrotnie.
Kim, wielka nadzieja biednej rodziny,
poważnie potraktował pojedynek.
Na ścianie pokoju hotelowego wyrył:
zwycięstwo albo śmierć. Pod koniec meczu
dominował Mancini. Wyprowadził
o wiele więcej ciosów niż Kim.
W trzynastej rundzie Mancini zaatakował.
Trzydzieści dziewięć ciosów,
jakby zupełnie nie wywarło na niego wpływu.
W następnej rundzie Mancini znowu natarł.
Wyprowadził prawy, sknocił lewy,
ale od drugiego prawego prostego Kim
poleciał na linę i uderzył się w głowę.
Po godzinie zapadł w śpiączkę. Na pogrzeb
do Korei poleciał także Mancini.
Kilka miesięcy później matka Kima
popełniła samobójstwo. Podobnie sędzia.
Mancini też już nie był dawnym sobą.
Przywykł do śmiertelnej ciszy.
W głowie odezwały mu się dawne głosy,
koledzy ze szkoły, starzy przyjaciele.
Po pewnym czasie głosy się rozmyły
i nie mówił już do siebie dla towarzystwa .
Potem przyszło to dziwne uczucie,
jakby jego własny głos, nie był już jego.
Nie mógł już go wytrzymać.
Widział przed sobą twarze,
ale nie miał już im nic do powiedzenia.
Przekł.: Anna Butrym i Przemysław Witkowski
A mérkőzés
Amikor születtem, a las vegasi Caesar
palota fölött fényesen ragyogott a nap.
Ray „Boom-boom” Mancini, könnyűsúlyú
boxoló épp világbajnoki mérkőzést
játszott egy dél koreai kihívójával.
Duk Koo Kim ismeretlen cipőpucolóként
került a ringbe és sorra nyerte az ázsiai
versenyeket. Kim úgy küzdött, minha
Mancini tükörképe lenne, szívós volt,
mint egy igazi bajnok. A mérkőzés
felülírta a boksz térképét. Tizennégy
menetben küzdöttek egymás ellen.
Mindketten a lehető legnagyobb területet
akarták elfoglalni a ringből. Mancini már
azt fontolgatta, hogy feladja, a füle vérzett,
a bal szeme bedagadt, az ökle duplájára
nőtt. Kim, egy szegény család nagy
reménysége, komolyan vette a mérkőzést,
a hotelszobája falára is felvéste: győzni
vagy meghalni. A meccs végén Mancini
dominált, sokkal több ütést vitt be,
mint Kim. A tizenharmadik menetben
Mancini megrohamozta ellenfelét,
de a harminckilenc ütés mintha teljesen
hatástalan maradt volna. A következő
körben Mancini újra előretört, bevitt
egy jobbost, elhibázott egy balost,
de a második jobbegyenestől Kim
hátrarepült a kötélnek és beütötte a fejét.
Egy óra múlva kómába esett. A temetésre
Mancini is elutazott Dél-Koreába.
Néhány hónap múlva Kim édesanyja
és a mérkőzés bírója öngyilkosok lettek.
Mancini se volt már a régi önmaga.
Hozzászokott a gyilkos csendhez.
Először a régi hangok szóltak a fejében,
a gyerekek az iskolákból, régi barátok.
Egy idő után a hangok elmosódtak és
egy kis társaság kedvéért már nem beszélt
magában. Aztán a furcsa érzés, mintha
a saját hangja nem hozzá tartozna
a csendben, nem is szívesen
hallgatta. Látta maga előtt az arcokat,
de már nem beszélt hozzájuk.
